آرامشی از جنس شادی

تیرداد نیوز - خیلی از ما در حال تکرار مکررات و یادآور مصیبت ها و ناخوشی هایمان هستیم و در حال انجام هر کاری که  باشیم در لحظه زندگی نمی کنیم،  و تمرکز درستی از آنچه به ان مشغولیم نداریم.

بیشترمان در حال یادآوری فرصت های از دست رفته هستیم تا یاد آوری لحظات شعف بر انگیز.
و کمتر پیش می آید که با یاد خوشی ها و یا حتی در تدارک خوشی هایمان لحظات را بگذرانیم.
نمی توان منکر این شد که گاهی اوقات حال و اوضاع مان به شدت بهم می ریزد، و در مسیر اشتباهی قرار می گیریم که به هیچ وجه همگام با روحیات و خلقیات و توانایی های مان نیست. و درست آن زمان است که احساس ارزشمندی مان افول می کند.زیرا که از آنچه که واقعا برای آن ساخته شده ایم دور افتاده و از خود واقعی مان جدا شده ایم. .
 
آنقدر در گذران زندگی غرق شده ایم که یادمان رفته است هدف ما از آمدن به این دنیا تجربه کردن استرس و اضطراب نیست، ما روی این کره خاکی نیامده ایم که افسوس بخوریم و سعی در راضی نگه داشتن همگان داشته باشیم،  بلکه هدف از حضور ما  در اینجا، زیبا تر کردن دنیا به نوعی دیگر و بهتر  است.
 
این خیلی موثر است که بدانیم چه می خواهیم و کجای زندگی قرار گرفته ایم ؟ اینکه هدف از حضور مان چیست ؟

اما گاهی اوقات در این جهان پر سرعت انسان به مرز فروپاشی می رسد و این فروپاشی یکی از ماهیت های انسان بودن است،  و این را بدانیم و اگاه باشیم که همه ما برای این ناملایمات زندگی قیمت های سنگینی را  هزینه کرده ایم.اما این مقوله ها هم بخشی از زندگی و زنده بودن است تمام این لحظات ارزشمند هستند که ما را می سازند.باید بداینم که اسیب پذیر بودن ضعف ما نیست این خاصیت انسان بودن است استرس و اضطراب بهای زندگی ما است و به نوعی این منطق زنده بودن، است.انسان ها در زندگی کردن است که بوجود می آیند رشد می کنند و آسیب می بینند و دوباره ترمیم می شوند.

 

 

فقط باید بدانیم چگونه خود را دوباره از نو سازیم و احیا کنیم ؟ و کفه های شادی و دل نگرانی را در وجود خود متعادل نگه داریم ؟ بیاییم برای یکبار هم که شده خود را بهتر بشناسیم و در این دنیای اسرار آمیز خودشناسی، قدم بزنیم و شروع به خواندن لایه های خود کنیم، از لایه های روانی شروع کنیم و به لایه های عاطفی برسیم. فقط به خودمان نمره ندهیم ولی ضعف ها و توانایی هایمان را بنویسیم و تمرکزمان را بر روی نقاط قوت مان بگذاریم، همین فرایند خود به خود نقاط ضعف را پنهان و نا پدید خواهد کرد.ما در برابر خود مسئولیم ، و باید این مسئولیت را بپذیریم که به ادای دین تبدیل نگردد.
 
زیرا که دنیا برای ما صبر نخواهد کرد.همه ما بعد از اولین شکست روحی مان، تصورمان این بود که صبح روز بعد، همه چیز به گونه ای دیگر است. هوا پس است و درختان خمیده اند و طبیعت در حال گریه کردن است.در صورتیکه زندگی در جریان بود و همه چیز هم بر سر جایش قرار داشت.
 
اینجاست که ما باید تکنیکهای دوباره احیا شدن را یاد بگیریم زیرا که دنیای امروز دنیای بی رحمی است، این دنیا برای هیچ کس نمی ایستد، چه رسد به دل شکستگان خموده . پس باید برای خلق لحظات و ثانیه های ناب خود دست بکار شویم.چشم اندازهایمان را با تجربیات در جریان، و سبز زندگی آشتی دهیم . عمل کنیم و از تصورات به دور باشیم، به دل بار سنگین تری ننشانیم و به راهمان با تمام سعی مان ادامه دهیم.لبخند را تقدیم به کائنات کنیم نه به انتظار پاسخ از آنان، بلکه به نشانه تقدیر از آنان.

 

باید با  وارد شدن به عرصه زندگی، به سمت مشکلات رفت و پند گرفت، درایت و اگاهی دو نقطه مهم  و مقابل ترس و واهمه هستند.  باید با آنها دوست شد و مطالعه کرد و دانش اندوخت.باید تجربه کرد و کلیت وجود را بیشتر حس کرد.باید راضی تر و صادق تر شد.باید دوباره جوانه ها ی امید را در ذهن پرسشگر و توانمندمان از نو بکاریم.بیایید برای یکبار هم که شده به جای احتکار لحظات خوش و نگه داشتن قشنگی های زندگی برای روز مبادا، زندگی را زندگی کنیم و نفس بکشیم و آن را به گونه ای بسازیم که دوست داریم، زیرا این زندگی شایسته ما است و ما آن را به شایسته ترین شکل ممکن تحویل گرفتیم.زیرا که هر یک از ما فقط یکبار زندگی کردن را تجربه خواهیم کرد و بدانیم که در این دنیای سخت، زندگی کردن خود هنری است بسی دشوار و قابل تامل و ما هنرمندان قابل تحسین و ارزنده ای هستیم که بدون داشتن پشت صحنه ای، در صحنه واقعی زندگی بی درنگ در حال نقش افرینی هستیم.

 

مهرنوش خالدی کارشناس امورخانواده