رباعی شماره17 حافظ از چرخ به هر گونه همی‌دار امید از چرخ به هر گونه همی‌دار امید وز گردش روزگار می‌لرز چو بید گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید