رباعی شماره 22 حافظ در سنبلش آویختم از روی نیاز در سنبلش آویختم از روی نیاز گفتم من سودازده را کار بساز گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز