رباعی شماره 32 حافظ چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن با لشگر غم چه بایدت کوشیدن سبز است لبت ساغر از او دور مدار می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن