سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

غزل سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی غزل شماره 488 حافظ به همراه تفسیر و معنی غزل سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی از حافظ بزرگترین غزل سرای ایران.

غزل شماره 488

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای

دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

سر ما و در میخانه که طرف بامش

به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی

قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن

ظلمات است بترس از خطر گمراهی

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل

کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

تو دم فقر ندانی زدن از دست مده

مسند خواجگی و مجلس تورانشاهی

حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار

عملت چیست که فردوس برین می‌خواهی

تعبیر و معنی غزل سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

سحرگاه هاتف سروش یا فرشته و ندا دهنده میکده معرفت که خیر و نیک بختی مرا می خواست ندا در داد، که به خانه باز گردند که تو چاکه قدیمین آستانی به حق خدمت دیرین داری همچون جمشید که یک آشام (جرعه) از جام ما نوشید توهم جرعه ای بنوشد تا ضمیر مور شد که جام جهان نماز از رازهای دو جهان تو را با خبر سازد رندان قلندر بر در میکده هستند.

این زندان به پادشاهان هم تاج می دهند و هم تاجیکستان را می‌گیرند به فروتنی و خاکساری سر بر بالش خشت می نهند و حال آنکه قدمت آنان از نظر بلندی مقام بر فرق هفت سیاره است.

نیروی توانایی و درجه بلند های گیری آنان را نیک بین همیشه ملازم میخانه ایم در میخانه هستیم چون که بام میخانه عشق به فلک رسیده در حالی که دیوارش بدون کوتاهی است، بدون آنکه پیر طریقت ای داشته باشی سیر و سلوک خود را آغاز مکن زیرا در این راه ظلمات و بیراه هایی هست که باید تنها سولو و سفر نکن.

ای دل اگرت آجر فرمانروایی ملک درویشی و خرسندی را به تو دهند آنگاه کوچکترین قلمرو حکمرانی تو از ما آسمانی تا ماهی که زمین را بر پشت نگاه داشته خواهد بود و حافظ تا قادر نیستی در فقر بزی یعنی تو نمی‌دانی رنج فقره را تحمل کنی پس مسند وزارت و مجلس تورانشاه را از دست مده ای حافظ که آرزوهای بیهوده و باطل در سر می پرورانید از این سخن حیا کن کردار نیک تو چیست که به پاداش این خواهان بهشت شده ای.

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی