رضی‌الدین آرتیمانی

زهی طراوت حسن و کمال نور و صفا

شوری نه‌چنان گرفت ما را

آنچنان داده عشق جوش مرا

نقابی بر افکن ز پی امتحان را

چون مهر بر آی بام و ایوان را

خون شد دل پاره پارهٔ ما

جاه دنیا سر بسر نوک سنان و خنجر است

داند آنکس که ز دیدار تو برخوردار است

بهشت است آن ندانم یا بهار است

کسی که در رهش از پا و سر خبردار است

چشم من چون به روی او باز است

مهر بر روی یار باخته رنگ است

چو در دور لبش تقوی حرام است

عشقی بتازه باز گریبان گرفته است

نه پر ز خون جگرم از سپهر مینائی است

مرا در دل غم جانانه‌ای هست

در خاطر آنشوخ مگر ناله اثر داشت

شورت در سر خمار نگذاشت

تا از بر چشم آن جوان رفت

کنم از شام تا سحر فریاد

غم عشق تو ای حور پریزاد

یقین ما به خیٰال و گمان نمیگردد

کمر تا کی بخونم آن بت نامهربان بندد

سرم سودا دلم پروا ندارد

روی تو که رنگ از رخ گلهای چمن برد

نمیاید چو از دل بر زبان درد

جائی که به طاعات مباهات توان کرد

صبا هر گاه وصف آن پری کرد

گر نقاب از رخ آن صنم گیرد

بمن آن مه دگر امشب نسازد

سرم بالش تنم مفرش بسوزد

حیف که اوقات ما تمام هبا شد

در روی تو دل به ما نمیمٰاند

مرا نه سر نه سامان آفریدند

ای کاش که سجاده به زنار فروشند

مگر شور عشقت ز طغیان نشیند

شب دوشم جمالی در نظر بود

شورش دوشین ما از می و ساغر نبود

چه خواهی ز دفتر تو ای خاک بر سر

آن برو رویست یا نور است یا قرص قمر

بی پرده برون میا که بسیار

چند ز دوران چرخ چند ز هجران یار

آن روی چون ماه آن زلف چون مار

شور عشقی کرده بازم بیقرار

ای عشق نگویم که به جای خوشم انداز

چه شور افتاده در دلها ز شیرین لعل خندانش

مرا چگونه نباشد حضور عیش و فراغ

بهوش باش که در بارگاه رد و قبول

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم

گلها ز من شکفته مگر بانگ بلبلم

با رخ همچو صبح و زلف چو شام

چو از جور رقیبان از در او بار می‌بستم

پلاس تن به بر، از دست غم قبا کردم

جز در عشق بهر در که شدم خوار شدم

تا بسر شوری از آن زلف پریشان دارم

زبان در ذکر و دل در فکر آن نامهربان دارم

دور از و بسکه سوزم و سازم

گهی هشیار و گه مست و ملنگم

وصالش دمی گر شود حاصلم

چون دم از سودای جانان میزنم

آنچه من از تو، خدا می‌بینم

یکدم که دست داده و با هم نشسته‌ایم

آنجا که وصف آن قد و بالا نوشته‌ایم

دست شوقی با گریبان آشنا میخواستیم

ما بهر هلاک خود هلاکیم

بی‌رخت گر بگل نظاره کنیم

آموخت ما را آن زلف و گردن

بهار حسن یا بستان عشق است

حیفم آید که گویدش کس جان

غمزه خونریز و عشوه در پی جان

ز خواب ناز خیز و فتنه سرکن

مه نا مهربان بی‌گنه دامن کشید از من

مرا دستی است بالا دست گردون

روی یار است یا گل نسرین

نتوان گذشتن آسان از آن کو

تو بدین چشم شوخ و روی چو ماه

ای کاش که بود ما نبودی

کیم از جان خود سیری ز عمر خویش بیزاری

این نگه و چشم و زلف و رو که تو داری

ای که به جز دلبری تو کار نداری

خوشتر ز بهشتی و بهاری

نمیدانی تو رسم دوست داری

چه التفات به خار و خس چمن داری

ای راندهٔ درگاه تو خواری و عزیزی

چشمم افتاد بر جمٰال کسی

بهار و باده و عشق و جوانی

نه رسم دیر و نه آئین کعبه میدانی

ای که در ره عرفان مستمند برهانی

هجران اگر نکردی آهنگ زندگانی

چند دلهای مبتلا شکنی

نگاهی دیدم از چشم سیاهی

نرگست آن کند به شهلائی

از لطف چو در نظر نمی آیی

در ین بوستانم نه هائی نه هوئی